Erzurum Güncel- Bugün, ‘Tatyan baba’ ve ‘Türkü Paşa’ olarak tanınan TRT Halk Müziği Sanatçısı Raci Alkır’ın ölümünün 6. yıl dönümü. Usta sanatçı, ailesi ve sevenleri tarafından başında anılacak.

Raci Alkır kimdir?

Raci Alkır 1933 yılında Erzurum Hasani Basri Mahallesi’nde doğdu. Asıl mesleği terzilik olan Alkır, müzik yaşamına 1955 yılında Erzurum Halk Oyunları Halk Türküleri Derneği’nde başladı. 1971 yılında TRT Erzurum Radyosu Halk Müziği Korosu’na girerek müzikte profesyonelliğe adım attı. Özellikle Erzurum türkülerine getirdiği yorumuyla dikkatleri üstüne çeken Taytan Baba ve Türkü Paşası diye anılan Alkır, Türk Halk Müziği repertuarına 80 yakın eser kazandırdı. Aspendos’ta dinleyicilerine mikrofonsuz konser veren Alkır’ın ünü kısa sürede Türkiye’ye yayıldı. Aktif müzik yaşamına 1980 yılında veda eden Raci Alkır’ın derlediği türküler Klasikler adı altında CD de toplandı. Alkır 60. sanat yılını geçen yıl Atatürk üniversitesinde kutlamıştı. Alkır, 16 Aralık 2011 tarihinde vefat etmişti.

Alkır’ın oğlu ses sanatçısı Vahit Alkır, “Babam gerçek bir Dadaş’tı. Onun oğlu olmaktan gurur duyuyorum. Müzik baba mesleğim, babamdan aldığım bayrağı daha ileriye taşıyacağım” dedi.

Unutulmaz eserler

Alkır’ın Türkiye’ye kazandırdığı eserlerden bir kaçı ise şöyle: ‘Dün gece yar hanesinde’, ‘Aya Bak Nice Gider’, ‘Beni Sorma Bana Ben Ben Değilem’, ‘Bir Postan Ektim Pazı’, ‘Bülbül bağa girip yapmış yuvayı’, ‘Can bula cananını’, ‘Erzurum Kilidi Mülk-i İslam’ın’,’Göç göç oldu, göçler yolu düzilid’,’Hani Yaylam Hani Senin Ezelin’, ‘Kadem Bastı Gönül Tahdı (divan)’, ‘Seyreyle Güzel Kudreti Mevla Neler Eylerim Kilidi Mülk-i İslam’ın’, ‘Tutam Yar Elinden Tutam’, ‘Vardım Eşiğine Yüzümü Sürdüm’.

OĞLU VAHİT ALKIR ÖZLEMİNİ SOSYAL MEDYADA DİLE GETİRDİ

GİDİŞİNİN ARDINDAN....
Gittiği yol biter bazen insanın.Umutsuzdur,Acısı aynıdır. Değişen sadece geçen zaman yani takvimdir. Gittiğin günden beri sana olan özlemim hiç değişmedi. Kelimeleri tükettim uğrunda,kalem yazmadı. Seni çok özledim Paşam.. 
Kabrin nur,mekanın cennet olsun....

Sen gittiğinden beri yarın tam 6 yıl bitiyor. Ama sen yine benimleydin ve bizimleydin...Sen hiç gitmedin ki BABA !..Gözlerimden kalbime taşındın sadece.Önceden bir yerdeydin ; şimdi baktığım her yerdesin...Bu şehir hala soğuk bana.Seni kaybetmenin verdiği acıya alışamadığım için belki de....Hani deniyor ya : '' giden ,en kıymetli şeye ANI 'ya dönüşüyor '' öylesin şimdi...Canım yanıyor yokluğunda...Babam! gölgesinde büyüdüğüm çınarım...Nefesinde ömrümü demlediğim Babam, şimdi sensizliği demliyorum içimde...

Alışamıyorum yokluğuna.Bir yangın yeri sanki bugün bu şehir..Ve sen yoksun..Sesinin yankısı var evimizde. 
“Beni yokluğunla savaştırma..Kaybederim...'' diyor Özdemir Asaf. Ben öyleyim şimdi..Ben ki başka hiç bir şeye yenilmedim ; ama senin yokluğuna yeniliyorum Baba....
Ben sensiz yapamıyorum,nefes alamıyorum bu şehirde...Her ne yöne baksam sen varsın...Hayalimde hayalini öpüyorum,gülüşünü özlüyorum ve doyasıya sarılıyorum sana...Gece olunca ; el -ayak çekilince senin yanına geliyorum.Üzerine vuran ayışığının altında sohbet ediyorum seninle saatlerce...Yolunu gözleyen çocuk gibiyim adeta.Sahi nerdesin Baba? Ben seni çok özledim Babam !...

Yine yazmaya başladım Baba, ve inan bir tek seni yazıyorum.Dilimle seni anlatacak sözü bulamazken; kalemden kuvvet alıyorum belki de...Ne zaman senin gözlerini anımsasam; gözlerim isyan ediyor bana...

Bu şehir, bu ev böylesine sen kokarken,benim yüreğim öyle soğuk ki; hele de bu günlerde...Hep seni yazıyorum ,hep seni karalıyorum satır aralarında...

Geçen gün seni ziyarete geldiğimde ,ağladım sessizce...Gözyaşlarımı görünce dayanamazdın ya, şimdi silen yok gözyaşlarımı...Senin odana girerken geçen gün , gayri ihtiyari yatakta sen varmışsın gibi tebessüm ettiğimi farketmiş evdekiler....Alışamamışım daha yokluğuna....Ben seni çok özledim Baba.............

Ve hep aynı şey : herkesin babası ölebilir, herkes yetim ve öksüz olabilir. ama aynı anda bir insan hem babasız ,hem yarsız, hem sırdaşsız hem de cansız kalamaz.İşte benim anlatamadığım nokta bu ....Çünkü aldığım nefese sebep olan şeyi kaybettim.Bir yardır insanı hayata bağlayan ,ayaklarını yerden kesen ,gözlerinin içini güldüren....Şimdi insanlar uzakta olan birinin bile mutluluğuyla gülerken ve mesut olurken ;ben yüreğimi güldüren ve yüzüne baktıkça mutlu olduğum bir insanı kaybettim. Ben küçüktüm o ölene kadar ; o gece büyümeye başladım.Koruyup kollayanım,üzerime titreyenim yoktu artık yanımda.Bende bir Babaydım ; ama o varken hepimizin babası oydu ya; o varken bende çocuklarımla beraber çocuktum nazarında...Onu kaybettikten sonra anladım birazda babalığın zor olduğunu...Çünkü onun gibi bir baba ve eş olmalıydım ;tam anlamıyla eksiksiz ve mükemmel bir baba evlatlarımın gözünde ve eşimin hayatında en büyük destek olmalıydım;tıpkı onun gibi ... Bu önemliydi onun için;O öyleydi çünkü ;aile mukaddesti.Verdiğini alan evlat olmamızı isterdi hep; '' sen doğru ol,kem belasını bulur.'' diyerek alçak gönüllülüğünü sergilerdi her durumda....

Saatlerce seni anlatabilirim , seninle yaşadıklarımı,paylaştıklarımı ve sayende biriktirdiklerimi...Öyle bir mirasın var ki bende ; gönüllerde yaşayan bir soyadının bekçisiyim şimdi...Hiç kimseye ihtiyacım yok ; biliyorum ki her zaman yanımdasın; nefesini hissedip ,gölgeni görebiliyorum.Sadece çok özlüyorum; öyle bir an geliyor ki; sarılsam tüm dertlerim bitecek gibi hissediyorum eski günlerdeki gibi....
Bu şehir bırakmıyor beni ; tıpkı seni bırakmadığı gibi...
Rahmetle, minnetle ve özlemle...
VAHİT ALKIR 
15 ARALIK 2017