Nedir bu ortak payda diye soruyorsunuz; söyleyelim:-Din…-Milliyetçilik…-Bayrak…-İstiklal Marşı…-Laiklik…-Vatan sevgisi…-Cumhuriyet…-Demokrasi…-Hukukun üstünlüğü…-İnsan hakları…-Adalet…Birini ötekine tercih etmeye lüzum yok. Her biri ayrı ayrı bu toplumun çimentosu olan olmazsa olmazıdır.Bugün farklı arayış içinde olan kimi Kürt aydınlar bile günün birinde anlayacaklar ki, bu üst değerlerin yitip gitmesi sonucu, ortada hiçbir şey kalmamış.Tam da şu günlerde Taksim Gezi Parkı protestolarından hareketle bazı bilim adamlarının Yugoslavya örneğini verip durması boşuna değil. O bilim insanları demek istiyor ki aklınızı başınıza devşiriniz. Şayet bu kavga ve gürültü böyle sürüp giderse günün sonunda Yugoslavya gibi parçalanıp giderseniz ve elinizde kalan parça da kimseye vatan olmaz. Bir olun, birlik olun ama ortak bir paydada buluşun.Ölçü şu:Milliyetçilik; ırkçılık olmamalı…Laiklik; şovenizme ve baskıya dönüşmemeli…Vatan sevgisi; ‘ya sev, ya terk et’ biçiminde yorumlanmamalı…Cumhuriyet; tüm meşruiyetini halktan almalı ve temelini halk iradesine dayandırmalı…Demokrasi; çoğunluğun azınlığı “hiç” saydığı totaliter bir anlayışa dönmemesi ve azınlığın da çoğunluk üzerinde vesayet oluşturmasına izin verilmemesi…Hukukun üstünlüğü; hukukçuların veya egemenlerin sırf kendileri gibi düşünmüyor diye muhalif her görüşü şu’cu veya bu’cu diye yaftalamaması; hukukun herkes için eşit oranda uygulanması…Adalet; kamu eliyle savunmasız ve güçsüz kitleler üzerinde siyasi baskı yapılmaması; her inanç ve her ideolojiye sahip kimsenin korku altında yaşamaması…Bayrak; bir toplumun, ulusun ve kendini bir ülkeye mensup hisseden herkesin ortak milli değeri olması; yani bir etnik yapının ötekine karşı simge olarak kullanmaması…İstiklal marşı; bir ülkenin başka ülkeler ve uluslar önünde kendi tarihini, kültürünü ve sosyal bilincini ortaya koyması; ama asla ırkçılık gibi bir sonuç doğurmaması…Din; Aynı yaratıcı (Allah), aynı Kutsal kitap (Kur’an), aynı yol gösterici (Hz.Peygamber) doğrultusunda pay haline getirilmeksizin ortak payda olarak görülmesi ve aynı kıbleye secde eden insanları kardeş kılan üst kimlik kabul edilmesi…Şayet toplum bu ortak değerler ekseninde buluşabilse ve herkes bir başkasının inanç ve ideolojisine saygı duymayı başarabilse, bugün yaşadığımız sorunların onda birini dahi yaşamaz olurduk.Fakat olmuyor; olamıyor. Bazen toplum beyazla siyah arasında öylesine acımasız bir savaş içine giriyor ki, aradaki öteki renkler yok olup gidiyor. İşte 18 günden beri başta İstanbul olmak üzere yurdun çeşitli yörelerindeki protestoları hep birlikte izliyoruz. Ne protestocu ne istediğini anlaşılır biçimde sıralayabiliyor ne de yöneticiler empati yapma ihtiyacı duyuyor. Sonra da oturup düşünüyoruz:“Ne oldu bize böyle; niçin birbirimizin kafasını kırıp gözünü çıkarıyoruz?”Görmüyoruz ki bu ülkede çoğu zaman etin kokmasını önleyecek olan tuz da kokuyor.Çare içinde çaresiz bir toplum olup çıktık.Ufak tefek sorunlarımız çözüme kavuşmayınca sonunda o ufak tefek sorunlar öyle büyüyor ve öyle kartopu gibi devleşiyor ki, istesek de artık başa çıkamıyoruz.“Senin hâkimin, benim hâkimim”Ya da“Senin devletin, benim devletim”Ayrılık noktaları çoğaldıkça, sen, ben meselesi de aynı hızda büyüyor. Sonunda sen, ben yüzünden koskoca bir vatan adeta yangın yerine dönüyor.Soruyorum:Yangından sonra kalan kül ve enkaz kime ne yarar sağlayacaktır?Birlikte ama birbirimize üstünlük taslamadan yaşamanın yolu bu kadar mı zor?Bu ülkede her gün Türk-Kürt çatışsa ve onlarca insan bir hiç uğruna yaşamını yitirse bundan kim kazançlı çıkacak ve hangi Türk veya Kürt yarınlarından emin olabilecek, bu ülkede günlerdir protesto yapan o gençler sonunda ellerindeki pankartları birbirlerinin başında parçalamaya başlarlarsa hangi hakkı kazanmış olacaklar?Birbirimize deliler gibi aşık olmak zorunda değiliz. Ama birlikte yaşayacağımız gerçeğinden hareketle birbirimize saygılı olabiliriz. Ki, bu da ortak paydadır ve bizleri savaşsız bir ortama götürür…En iyisi mi gelin iş işten geçmeden bu soruna bir çare bulalım. Biliyoruz ki ve de tecrübeyle sabittir ki, et kokarsa tuzlarsın lakin tuz kokarsa yapılacak bir şey yoktur.Biz bugün etin koktuğu noktadayız. Önümüzde hala tuz gibi bir seçenek ve çare duruyor. Onu da kaybedersek ah vah etmenin kimseye bir faydası olmayacaktır.