Tayyip Amca bizi kovma!

Çünkü anne babaları gibi, bu çocukların da kurtuluşu Türkiye. Ermenistan’daki yoksulluktan kaçıp İstanbul’a gelen anneleri üç kuruşa temizliğe giderken, onlar geleceklerini kurmak için bir kilisenin bodrumunda eğitim alıyorBahçesi otopark olarak kullanılan, ayakkabı imalatçıları, dericiler ve tekstil atölyeleri arasına sıkışmış, ’büyük felaketten’ bir sene önce 1914’te yapılmış bir kilise... Ve sokaklarında keşmekeş eksik olmayan, mal yükleyen ve boşaltan kamyonlardan geçilmeyen İstanbul’un en eski semtlerinden Gedikpaşa’ya çeşitli nedenlerden dolayı memleketleri Ermenistan’dan savrulmuş 50 çocuk. Başbakan’ın “Evlerine gönderebilirim” dediği kaçak Ermenilerin çocukları... Okulları da kaçak!Anneleri ev temizliği ya da çocuk bakıcılığı yapan, babaları ise geçici işlerde işçi olarak çalışan çocuklar ’kaçak’ durumda oldukları için Türkiye’deki Ermeni okullarına kabul edilmiyorlar. Bu nedenle Gedikpaşa’daki Ermeni İncil Kilisesi 2003 yılından beri kaçak Ermeniler için bir eğitim yuvası. Kilisenin Pastör’ü Malatya Arapgirli Krikor Ağabaloğlu bu çocuklara bodrum katındaki iki göz odada gönüllü eğitim veriyor. Eğitim dili Ermenice, müfredat ve kitaplar Ermenistan’daki okullarda okutulanla eşdeğer. 3 ile 11 yaş arası çocuklar anne babaları çalışırken burada eğitim görüyor. Okuma yaşına gelmeyenler de okul öncesi eğitim alıyor. Hrant Dink de burada kaldıKilisenin Ermeniler için önemi büyük. Çünkü 3 yıl önce kanlı bir suikasta kurban giden Agos Gazetesi Yayın Yönetmeni Hrant Dink de bir süre burada kalmış. Yetimhaneden ayrıldıktan sonra, şu an çocukların eğitim gördükleri sınıflarda yetim arkadaşlarıyla birlikte yaşamış. Çocuklara 6 öğretmenin Ermenice, İngilizce, Rusça, Matematik ve Sosyal Bilgiler dersi verdiğini söyleyen Ağabaloğlu, “Burası resmi bir okul değil. Ama eğitimcilerimizin hepsi Ermenistan’dan gelen diplomalı öğretmenler” diyor. Öğle yemeğinde lahmacun!Okulda yemek de ayrı bir sorun. Aileler ya beslenme çantalarına bir şeyler koyuyor, ya da öğretmenlere para verip çocuklara çevredeki büfelerden yiyecek almalarını söylüyor. Ermenice öğretmeni Heriknas Avekyan, “Birçok aile çocuğuna evden yemek gönderemiyor, elimize birkaç lira tutuşturuyor. Durumu anlıyoruz, bazen biz yemek ısmarlıyoruz. Ama çocuklar çok dengesiz besleniyorlar. Her gün ya mercimek çorbası içiyor ya lahmacun yiyorlar” diyor.ÖĞRENCİLER GİTMEK İSTEMİYOR:Biz de Türk dizilerindeki gibi güzel bir hayat istiyoruz!Çocuklar da tıpkı aileleri gibi Türkiye’den ayrılmak istemiyor. Çünkü onlar için gelecek, yoksullukla boğuşan ülkelerinde değil Türkiye’de. 8 yaşındaki Yevam Gırçiyan, “İstanbul’u seviyorum ve geri dönmek istemiyorum. Ne olur bizi göndermesinler. Burada derslerim iyi. En çok matematik dersini seviyorum. Büyüyünce doktor olmak istiyorum” diyor. Her şey çok modern9 yaşındaki Meryem Madoyan da burada mutlu: “3 yıl önce Türkiye’ye geldik. Burayı seviyorum, her şey çok modern. Babam beni pazar günleri deniz kenarına götürüyor, balık tutuyoruz. Yayam (babaanne) hasta olduğu için doktor olmak istiyorum. Ama Ermenistan’a dönersek üzülürüm.” Anneme ev alacağım12 yaşındaki Ani Aslanyan’ın hayalleri de İstanbul’a bağlı hep: “Hayalim Türkiye’de yaşamak ve anneme güzel bir ev almak. Türk televizyonlarında oynayan dizilerdeki gibi bir hayat yaşamak istiyorum. Bizi buradan kovmalarından korkuyorum.”ANAKUCAĞINDA DEĞİL, BODRUMDA BÜYÜYORLARAnaokulu öğrencileri televizyonlu bir odada çizgi film izliyor ve doğal olarak yaramazlık yapıyor. Öğretmenleri ise diğer sınıfta ders gören öğrencilerin rahatsız olmaması için çocukları susturmaya çalışıyor. 4 ranzalı yatakhane, çocukların öğle uykusu için düzenlenmiş. Ama yer sıkıntısı nedeniyle sırayla uyuyorlar, tabii en çok yorulan önce yatıyor!ERMENİSTAN’DAKİ BİR OKUL GİBİ... Sınıflar normal bir okuldan daha küçük olmasına rağmen yazı tahtası, sıraları, duvardaki Ermenistan haritası ve alfabesi ile bir okulda olması gereken gibi. Çocukların yaptığı resimler ve Ermenistan bayrakları da duvarları süslüyor.